ΠΟΙΗΣΗ: Μ.Παναγιωτίδου

Η ΑΝΟΙΞΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Πόσο εύκολο να σπάσει η καρδιά
κι απ' τα θρύψαλα να φτιάξεις μία σκόνη.
Να τη ρίχνεις στης αυλή σου τη μηλιά,
και τ'αμάρτημα ευθύς να ξανανιώνει.
Άνοιξη εσύ, καρδιά εγώ
κι ένας Κεάδας αυτό το πάθος.
Βήμα αργό, μα σταθερό,
ποιός θα χρεώσει στη μοίρα λάθος...
Πόσο δύσκολο να βρεις μία καρδιά,
να χτυπά μόνο για σένα η ρημάδα,
μύριες άνοιξες γεννήθηκαν μα μιά,
θα φωτίσει της ψυχής σου τη χλωμάδα...

©Μαρία Παναγιωτίδου

****************************************************

ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

Πάνω στην άμμο τα μαλλιά σου,

τα πόδια σου ωκεανός.
Κι είχες μια αύρα από μετάξι,
μία αγρύπνια από φως.
Είχε ξαπλώσει το φεγγάρι, 

στα κύμματα να κοιμηθεί
κι εσύ... του έκλεψες τη χάρη,
κορίτσι και μικρός ραγιάς...
Ξημέρωνε της Παναγιάς.
Μεσ'την πανσέληνο θυμάμαι είχα χαθεί,
μ'ένα φιλί της Ανδρομέδας στο λαιμό μου.
Πόσο λυπάμαι που μας βρήκε η βροχή
κι έμεινε άλυτο για πάντα τ'όνειρό μου...
Πάνω στην άμμο τα μαλλιά σου,
τα πόδια σου ωκεανός.
Μεσ' τη ματιά σου η ανταρσία,
με μια κατάμαυρη στολή,
δραπέτης κάθε εξουσίας,
κορίτσι και μικρός ραγιάς...
Ξημέρωνε της Παναγιάς!

©Μαρία Παναγιωτίδου

*************************************
Σ΄Α Γ Α Π Ω

Σ''αγαπώ...

Μ'ένα απέριττο τρόπο δικό μου.

Σε ζητώ...

σαν πληρότητα εδώ στο πλευρό μου.

Κι αν αυτό,

στέκει μύθος που ψάχνει ερμηνεία,

ρήμα εγώ που κινεί τις γραμμές στα βιβλία.

Μια βραδιά να σε χορέψω στη βροχή,

και τα μαλλιά σου να κυλούν πάνω στο σώμα,

δε φτάνει τ'άγγιγμα να νιώσεις την αφή,..

μόνο στα μάτια βρίσκει ο έρωτας το χρώμα.

Σε κοιτώ,

Στου Μοντιλιάνι το κενό είσαι το βλέμμα.

Που θορώ,

σαν ένα γέννημα με δώρο του το στέμμα.

Κι αν αυτό,

γίνετα' αλμύρα μέσ'τα μάτια σου που καίει δάκρυ.

εγώ,

που θα την κάνω απ' τα βλέφαρα να ρέει.

©Μαρία Παναγιωτίδου